Develi’de İnsan Manzaraları Mustafa DEVELİOĞLU

Aşağı Everek Mahallesi, Yukarı Develi’ye ait özellikle, Kopçulu ve Tekke Mahallelerinden göçenlerin oluşturduğu bir
Mahalledir. Everek kısmına ilk yerleşen Müslüman Türklerde bunlardır.

Yukarı Develi’den Everek’e göçler bilhassa 1965ler-
den sonra hızlanmıştır. Bir acı ama o nisbetlede ibretli bir göç
olayını anlatmak isterim.
Yukarı Develi’den İbrahim isminde (soyadını vermiyorum)
bir baba dostu : ben Feneseye göçeceğim ve zenginlerin o-
turduğu yerden de ev alcağım, demiş. Göçmüş ve dediğini-
de yapmış bir gün bir evladını kaybetmiş. Taziyeye ne gelen
var nede giden. Adamcağız demekki “Davul dengi dengine”
demiş ve Yukarı Develi’ye geri dönmüş. Rahmetli bu acı ve ib-
retli olayı ağlaya ağlaya anlatırdı.
Evet… Konuma dönmek istiyorum. Mustafa DEVELİOĞLU’da
Develi’ye adını veren Develi Obasından biri yani Develü zade-
lerden. Kendilerini ortaokul öğrenciliğim sırasında tanımıştım.
Çok çocuklu bir baba idi. Hanımı Naime hanımda haza Os-
manlı bir kadındı. Davranışları ölçülü, ağzından çıkanı kulağı
duyan biri idi. Ne can kadındı. Ayrıca canlı bir tarihti.
Evimizin olduğu sokak; kuyumcular sokağıydı ki burası es-
ki bir Türk-Ermeni sokağı idi evimizin karşısındaki evde bir er-
meni ailesi otururdu 1960’larda İstanbul’a göçünce, bu evi
satın aldılar ve Ankara’ya göçünceye kadar 30 yıl’a yakın
komşu olmuştuk.
Çok dengeli ve “ Umur görmüş bir aile “ydi. M. Develioğlu
koyu bir Demokrat Partili ve Menderes hayranıydı. Politikada
aktifti. Develi’yi İl yapma girişiminde Ankara’ya çok gidip gel-
mişti. Dolu dolu bir ömür. O uzun kış oturmalarında ki sohbeti-
ne, anlattığı fıkra ve masal ile hayat hikayelerine doyum ol-
mazdı. Ne ders verici anlatılardı. Yeri geldiğinde de tam bir
gönül adamı ve örneği olmayan komşuydu. Sokakta kapıla-
rın kilitlenmediği, komşuluklarda biri birine itimadın tam oldu-
ğu dönemler… Insanlığından iki örnek vermek istiyorum. Çün-
kü o bizim Mustafa amcamızdı.
Babam daha 12 yaşındayken esnaflığa başlamış ve bu se-
bebtende “ Bakkal “ sıfatıyla anılırdı. Kimseye muhtaç değil-
dik. Ama bir kaza sonucu damdan düşünce evin yaşayış biçi-
mi değişmişti. Hazıra ne dayanırdı? O çilekeş ama gün gör-
müş annemin sayesinde “ düğün pırtısı “ dilerek hayatımızı
devam ettiriyorduk. Kimseye ser verip sır vermiyorduk. Babam
3 yıla yakın yatalak kaldıktan sonra, kaldığı yerden esnaflığa
başlamak istedi ama ne zorluklarla… Zira sağlığı el vermiyor-
du binbir zorluklarla. Nihayet her hafta Ürgüp’ten bazı yiyecek
maddeleri getirip pazarda satıyor, iyi kötü geçinip gidiyorduk.
Bir gün babam ucuz diye bir hayli çürük bir elma almış bir kıs-
mınıda temizleyip, kurutalım diye evimizin önüne büyük bir
örtü serildi. Elmalar örtünün üzerine döküldü. Iyiler kasalara
yerleştiriliyor geriye kalanlarınında çürükleri ayıklanıyor ve ku-
rutulmak üzere doğranıyordu. Birden Mustafa amca belirdi
selam verdi Babam hangi duygularla bilmem, yanık yanık
sigarasından çekiyordu. Selamı aldıktan sonra, Mustafa am-
ca babama döndü; Mehmet bu elmaları bana sat, dedi. Ben-
de böyle bir elma arıyordum dedi. Babam şaşırdı biz şaşırdık
babamın yüzünde bir hüzün belirdi.
Bocalamayla beraber; peki ama bu elmaları ne yapacak-
sın dedi. O da sen karışma dedi babama. Bu elmaya kaç Lira
verdinse yirmibeşlirada kar veriyorum, dedi ki o zaman bize
göre iyi para idi zaman içerisinde anladım ki, bu ali cenap
yaklaşımı, babamı incitmeden, yardım etmek için bir fırsattı.
Aynı yardımı, gönlümü alarak düğünümde de gördüm.
Ayrıntıya ne luzum var. Insan dar zamanlarında etrafında en
yakınını görmek istiyor ama bir bakıyorsunuz dost bildikleriniz
yerine hiç ümit etmediğiniz insanları buluyorsunuz. Mustafa
DEVELİOĞLU amca örneğinde olduğu gibi bunları nasıl unutur-
sunuz. Efendim?
Ey Mustafa DEVELİOĞLU amca sen ne iyi komşu idin. Yoklu-
ğunla şimdi kuyumcular sokağı öksüz. Artık huzur bulan insanlar
da az. Insanlık, dostluk ve kahkaha dolu sokak garip, yetim.
Seni rahmetle anıyorum. Mustafa amca mekanın cennet olsun.