İZZET ÖZİLHAN, PUSATLILI LÜTFİ AĞA’YI ANLATIYOR

Orhan CEBECİ

1950 li yıllarda Develi’nin Pusatlı Köyü’nde yaşayan nüktedan, hazırcevap, unutulmaz bir sima “Pusatlılı Lütfü Güvener’i” Merhum İzzet Özilhan onu şöyle anlatıyor.

Lütfü Ağa, görmüş geçirmiş, nice savaşlara katılmış, çok akıllı biriydi. Lütfü Ağa’nın tarla davası varmış. Davayı kaybedecek, tarla taban elden gidecek durumdaymış, Lütfü Ağa, mahkemeye çıktığında yargıç sormuş.
– Son olarak bir diyeceğin var mı? Lütfü Ağa da:

– Kuru kafa takrir verir mi? Diye karşılık vermiş
– Ne demek istiyorsun? Demiş yargıç.
– Bunun dosyasına bir bakılsın. Diye ve eklemiş.
– Görelim hele, adam ölmeden önce mi tapuya takrir vermiş, yoksa sonra mı? Öyle ya ölmüş bir tarla bağışlayabilir mi? Adam yıllar önce ölmüş, tapu yıllarca sonra çıkarılmış. İşte bunu demek istiyordum. Demiş Lütfü Ağa.
                    ***
İzzet Özilhan, bana hayatta ilk dersi veren Pusatlılı Lütfü Ağa’dır. O gün bugün onun ettiği sözleri hatırlar ve önem veririm. Ondan duyduğum ilk söz şuydu.
-“Ben hayatta iki insana acırım. Biri aklı bir şeye ermeden kendine akıllı süsü veren. Öbürü de el parasını kendi parası gibi harcayan.”O bunları söylerken, ben sekiz on yaşlarındayım. Ne demek istediğini anlayamamıştım. Yanına varıp;
– Lütfü Ağa dedim. İlk söylediğine akılım ermedi, ama öteki dediğin iyi bir şey aslında. El parasını alsan, ne olur ki? Söyle bir sırtımı sıvazladı.
– “Onun için alır, kendi zevkine harcarsın. İşte o zaman da hacizciler gelir, canına okurlar adamın.”
Bu benim aklımda kalmıştır, o gün ve daima. Ticaret hayatımda da hep buna dikkat etmişimdir.
Lütfü Ağa’nın hatırlarımdaki yeri biter gibi değildir. Lütfü Ağa’nın bir mahkemesi vardı dava uzadıkça uzadı, bir türlü sonuçlanamıyordu. Dava durmadan ileri bir tarihe erteleniyor, sonu gelmeyecekti. Adalet bakanlığına bir telgraf çekti.
-“Şurada şu davam var, kaç yıldır bitmek bilmiyor. Ya bu davanın bitmesi, ya bu hâkimin gitmesi, ya da ömrümün uzatılmasını rica ediyorum.” Bunun üzerine Ankara’dan müfettişler geldi. Dava alınıp incelendi ve hâkimin yeri değiştirildi.
              ***
Develi’ye elektrik gelmişti. Tabii bizim eve de. O ilk akşam eve misafir geldi. İçlerinde Lütfü Ağa’da vardı. Lütfü Ağa gözlerini elektriğe dikti baktı baktı ve:
-Şu dünyayı nura gark eden Edison mu cennete girecektir. Yoksa bizim köyün imamı mı? diye sordu. Onun bu sözleri üzerine hazır bulunanlar:
-Aman tövbe tövbe diye itiraza kalktılar. Lütfü Ağa’yı da azarladılar. O hiç istifini bozmadı. Oturduğu yerde şöyle geriye doğru bir çekildi-.
-Benim bildiğim Allah o Allah’sa, Edison cennete gider. Dedi.
Bende bir fıkra ile Lütfü Ağa’yı anmak istedim. İşte Lütfü Ağa’dan bir fıkra:“Tuz Kokarsa.”
Pusatlılı Lütfü Ağa, mahkemelerinden biri sonuçlanmak üzeredir. Ağa haklı olduğu halde kararın aleyhine olacağını anlamıştır. Hâkim kararını açıklamadan önce hemen her zaman olduğu gibi sorar;
– Son olarak söyleyecek bir sözün var mı?
Lütfü Ağa.
– Var, Size bir soru sorabilir miyim? Hâkim bey.
– Sizi diliyorum. Der. Hâkim.
Lütfü Ağa;
– Hâkim bey, et kokarsa tuz atılır, ya tuz kokarsa ne atılır.?
Bu vesile ile Pusatlılı merhum Lütfü Güvener’i rahmetle anıyorum.