İNSAN…

Psikoterapist Dr. Mehmet Karakaya

İnsan, bazen yalnız da kalabilmeli hayatta.
Birşeye bağımlı kalmadan yaşayabilmeli.
O olmazsa olmaz dememeli hiçbir zaman. Çünkü o olmadan da olur. Fakat kişi devamlı olarak onsuz yapamayacağını düşündüğünden bunun farkına varamaz. Körü körüne bağlandığından bir türlü kopamaz.
TABİ Kİ ÇEVREMİZ OLACAK
İnsan tabi ki arkadaşsız, eşsiz, dostsuz olmamalı.
Ama eşe, dosta, konuya komşuya ve sevgiliye bağlanmamalı.
Onsuz dünya dönmez dememeli.
VİCDAN
Hiçbir şeye ait olmamalı insan. Ne arkadaşa ne sevgiliye.
İnsan illa birşeye ait olacaksa kendi vicdanına ait olmalı. Ya da aklının ve kalbinin ortak kararlarına.
İman noktasında huzur buluyorsa da tabi ki en güzeli yalnız Allah’a.
Vicdan,akıl ve kalp olmadan kim yaşayabilir ki?..
Hele inanan birisi için ona huzur veren Allah’tan başka nesi var ki..
O yüzden, geceleri yastığa başını koyduğunda yeri göğü yaradana şükretmeli.
Uyumadan önce vicdanının rahatlığını da kontrol etmeli.
DENGE
Fazlasıyla da sahiplenmemeli insan. Bu benim diyerek büyüklenmemeli. Bırakın evini odasını yada kıyafetlerini elini kolunu bile fazla sahiplenmemeli.
Hepsinin yaradana ait olduğunu bilerek sakınmalı herşeyden.
En önemlisi de insan özgün olmalı.
Etrafındakilerin taklidini değil kendi düşünce ve zevkini benimsemeli.
Kendi benliğinden uzaklaşmamalı ama bir yandan da diğer insanların düşüncelerini küçümsememeli.
Yılın modası seçilen renkleri değil kendi üzerine yakıştırdığı rengi tercih etmeli. Bu; insana var olduğunu hissettirmez mi?
İşte insan böyle olmalı.
Ne muhtaç, ne ait, ne fazla sahiplenen ne de taklit eden.
Hepimiz böyle doğmadık mı?
Küçükken, değersiz olmasına rağmen, sadece en beğendiğimiz oyuncakla oynamadık mı?
Çocukluğumuzda, kışın ailelerimizin bize giydirmek istediği kalın giysileri, sırf sevmediğimiz için, üzerimizden çıkarmak için diretmedik mi?
Ve en önemli soru; şüphesiz hepimiz insan doğduk.
“Peki insan kalabildik mi?..”