ZULMÜ ALKIŞLAYAMAM

Zulmü alkışlayamam, zalimi asla sevemem;
Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.
Biri ecdadıma saldırdımı,hatta boğarım!…
-Boğamazsın ki!
-Hiçolmazsa yanımdan kovarım.
Üçbuçuk soysuzun ardından zağarlık yapamam;
Hele hak namına haksızlığa ölsem tapamam.
Doğduğumdan beridir, aşığım istiklale;
Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lale!
Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum
Kesilir belki, fakat çekmeye gelmez boyunum!
Kanayan bir yara gördümmü yanar ta ciğerim,
Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim!
Adam aldırmada geç git, diyemem aldırırım.
Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım!
Zalimin hasmıyım amma severim mazlumu…
Mehmet Akif Ersoy’un bu ölümsüz dizeleri şuan içinde bulunduğumuz durumu ne güzel ifade etmektedir.
Ocu, bucu, şucu yapılmak istenen bir milletin kendi özünden başka sığınacak neyi kalmıştır.Padişahlık kalktı diye sevindirildi bir asırdır milletim.Her gittiği kapıda türeyen padişahları ve padişahcıkları görünce de anladı ki; kendine öğretilen koca bir yalanmış.Biten sadece isimmiş, cisim değil.
Anlatırlar ki; padişah ölmüş yoldan cenazesi gitmekteymiş.Adamın biri avazı çıktığı kadar bağırmış ‘Padişahım çok yaşa!’ diye.Askerler apar topar yakaladıkları adamı komaya girecek kadar dövmüşler.Adam aylar sonra kendine geldiğinde anlamış ki yalakalık da bazı yerde ve bazı zamanda ters tepiyor.
Çağımızda güç nerdeyse onun etrafında çıkar grupları kümelenir.İsteklerini ya güzellikle ya da zorluk çıkararak yaptırmaya çalışırlar.Dirayetli yönetici baskılara boyun eğmez.Zalimin karşısında eğilmez, bükülmez.Bir insanı ayakta tutan değerleridir, karakteridir ve topluma olan bağıdır.Bu doğrulardan uzaklaşarak kendinin veya içinde bulunduğu cemaatin menfaatlerini toplumun önüne alan idareci altındaki toplum zemini kaybeder.Bunun sonucu ise önce toplumdan uzaklaşma sonra ise topluma ihanettir.
Bu toplum kendine yapılan ihaneti asla unutmaz