SON OSMANLI YA VEDA

Osmanlı padişahlarından II. Abdülhamit’in İstanbul’da vefat eden torunu Osman Ertuğrul Osmanoğlu, Sultanahmet Camii’nde kılınan namazın ardından son yolculuğuna uğurlandı. Osmanoğlu, dedesi II. Abdülhamit’in mezarının da bulunduğu II. Mahmut Türbesi Haziresi’nde toprağa verildi.Bu yazımda Osmanlı hanedanının en yaşlısı olan bu son saray şehzadesi ile ilgili değerlendirme yapmaya çalışacağım.
Yıllarca bize, izlenen resmi tarih politikası gereği vatan haini olarak öğretilen Osmanlı ailesi hakkında değerlendirme yapmak ve öğretilenleri sorgulamakla başlamak gerekir.Saray hazinelerinden ‘milletimin malıdır’ diye bir tek altın dahi almayan, sefalet içinde vatansız yaşamaya mahkum edilen sürgündeki bir aileden bahsediyorum.Vefat eden son şehzade ise bu yapılanlara karşı milleti ve devleti aleyhine tek satır aleyhte konuşmamış biri.1974 yılında yürürlüğe giren Osmanlı hanedanının affına dair kanunu ‘biz bir kötülük işlemedik ki suçlular gibi affedilelim’ diyerek reddeden onurlu bir kişi.2004 yılında Başbakanın ricası üzerine Türk vatandaşlığına geçen son şehzade ahirete olan yolculuğuna muazzam bir törenle uğurlandı. Cenaze törenine katılanlar adeta bir Türkiye mozaiği sergilediler.Türkü, Kürdü, Lazı, Çerkezi, Sağcısı, Solcusu, Sünnisi, Alevisi her millet ve düşünceden insan katıldı. Osmanlının yüzyıllar boyunca halkları ve fikirleri kucaklaması cenaze töreninde de sergilendi. Milleti de son şehzadesini kucakladı.Bir aileye olan vefa borcunu hakkıyla yerine getirdi.Türk insanı için bazıları hafızası pek zayıftır dediler her zaman.Ama görüldü ki bu millet kendisine iyilik yapanı da kötülük yapanı da asla unutmuyor.
Bir devir elbet kapanmıştır.Kimsenin Osmanlı Devletine dönme niyeti de yok.Lakin Osmanlının başarısını kanıtladığı yönetim anlayışı, büyük devlet olma düşüncesi, ezilen değil hakkını koruyan, zalimin değil mazlumun yanında olan anlayış insanımızın son dönemde aradığı arayış halini almıştır.Osmanlı sihrinin altında yatan da adalet, hoşgörü, barış, etnik kimlik üzerinden değil insani değerler üzerinden yürütülen politikadır.
Osmanlı hiçbir zaman etnik milliyetçilik yapmadı.Hangi etnik kimliğe sahip olursa olsun kişilerin Osmanlı düşüncesini kabul etmesi ve özümsemesi ile Sadrazamlık da dahil her türlü göreve getirilmesinde bir sakınca görmedi.Esas aldığı ölçü liyakat ve sadakatti.
Türk milleti ne kadar aksi düşündürülmeye çalışılırsa çalışılsın Osmanlı hanedanının yurt dışına sürgüne gönderilmesini içine sindiremedi. Belki yeni bir rejimin kurulması bunu haklı gösterebilirdi.Ama demokrasinin beşiği kabul edilen bir çok çağdaş devlette (İngiltere, Hollanda vb.) kraliyet ailesi sembolikte olsa ülke içinde kalmıştı.Demokrasiye bu ailenin yuta bulunması engel miydi?
Resmi tarih politikasında üzerinde durulan hain yaftasına gelince bu durumun bir düzmece olduğu yeni ulaşılan vesikalarla ortaya konulmuştur. Osmanlı padişahı Vahdettin’in, Mustafa Kemal Paşayı yurt savunmasını yapmak üzere görevlendirmesi,(bu görevlendirmeyi yaparken Mustafa Kemal Paşanın cumhuriyetçi olduğunu bilmesine ve yakın çevresinin görevlendirmeye karşı çıkmasına rağmen) hiçbir paşanın Mustafa Kemal Paşanın emrine girmekte bir sakınca görmemesi, kendisine hiçbir müfettişte bulunmayan yetkiler verilmesi, milli mücadele hizmetinde kullanılmak üzere 1 milyonun üzerinde bir altını padişahın Mustafa Kemal Paşaya vermesi ispat edilmiş gerçeklerdir.Milli mücadele aleyhinde çıkarılan fetvalar ise İstanbul’un işgal altında olması ve işgalci güçleri oyalama politikası olarak değerlendirilmektedir.
Tarih hikaye değildir.Tarihini bilmeyen bir milletin devamlılık sağlaması ve geleceğe umutla bakması düşünülemez.Tarih ders alınacak bilgileri içinde barındırır ki bir daha aynı yanılgıya düşülmesin.Muhakkak Osmanlının da yanlışları olmuştur.Her insan gibi padişahlar da hata yapmıştır.İnsana özgü bir durum olan hata ve yanlışlar insanın başında bulunduğu yönetimlerin de düşebileği yanılgılardır.
Son olarak vefat eden Osman Ertuğrul Osmanoğlu Bey’e Allah’tan rahmet kederli ailesi ve milletimize de başsağlığı dilerim.

Post Views: 927